Tόσα προβλήματα για ένα 19χρονο κορίτσι νομίζω ότι είναι άδικα...μα στην πιο ωραία ηλικία? Και να σκεφτείτε ότι μέχρι την α'γυμνασίου έπαιζα με κούκλες και ακόμα μου λείπουν...ο καιρός της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς όμως πέρασε...και τη θέση του πήραν οι ευθύνες, τα προβλήματα...
Αυτές τις μέρες περιμένω τα αποτελέσματα της μεταγραφής από την πόλη που σπουδάζω στη μαμά πατρίδα...από τη μια σχολή στην άλλη...από τη ζωή εδώ σε μια ζώη εντελώς διαφορετική εκεί...πολλά θετικά, πολλά αρνητικά αλλα η τελική απόφαση κατά κάποιο τρόπο δική μου αν και ξέρω ποιό είναι το σωστό και τι πρέπει να κάνω...να πάω πίσω...την απόφαση ακόμα δεν την πήρα -παρόλο που είναι απόφαση ζωής γιατί και να το μετανιώσω δε θα΄χω την ευκαιρία να αλλάξω το αποτέλεσμα- γιατί παρουσιάστηκαν και αλλα προβλήματα και σκέφτηκα να το ρίξω λίγο έξω πηγαίνοντας στη θάλασσα τη μεγάλη μου αγάπη που με ηρεμεί. Την υποστήριξη των δικών μου δεν την έχω, είναι παρτάκιδες και έχουν πάντα τελείως διαφορετική άποψη οι δυό τους. Ότι χειρότερο δηλαδή για ένα παιδί που προσπαθεί να βασιστεί σ'αυτούς μιάς που ακόμα δεν τα ξέρει όλα και θέλει καθοδήγηση...είχα όμως αρκετή υποστήριξη από έναν άνθρωπο που για καθαρά δικές μου μαλακίες (και αρκετά λιγότερες δικιές του) τον βγάζω ΕΓΩ, η φταίχτρα από τη ζωή μου...''να ΄ξερες πώς πονάει ο χωρισμός και ας τον έχω ζητήσει εγώ'' είπε η φίλη μου και έσπευσα να απαντήσω σε μια πρόταση που χαρακτηρίζει και εμένα πλήρως! Πώς γίνεται θα αναρωτηθεί κάποιος, να ζητάς κάτι εσύ και να πονάς εσύ? Κι όμως γίνεται γιατί παίζει περίεργα παιχνίδια η ζωή...
Υ.Γ: sorry Ν.που χρησιμοποίησα δική σου πρόταση αλλα δε βρήκα κάτι που να εκφράζει την ψυχολογία μου τώρα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment