THOUGHTS,PROBLEMS,WHATEVER.

Tόσα προβλήματα για ένα 19χρονο κορίτσι νομίζω ότι είναι άδικα...μα στην πιο ωραία ηλικία? Και να σκεφτείτε ότι μέχρι την α'γυμνασίου έπαιζα με κούκλες και ακόμα μου λείπουν...ο καιρός της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς όμως πέρασε...και τη θέση του πήραν οι ευθύνες, τα προβλήματα...
Αυτές τις μέρες περιμένω τα αποτελέσματα της μεταγραφής από την πόλη που σπουδάζω στη μαμά πατρίδα...από τη μια σχολή στην άλλη...από τη ζωή εδώ σε μια ζώη εντελώς διαφορετική εκεί...πολλά θετικά, πολλά αρνητικά αλλα η τελική απόφαση κατά κάποιο τρόπο δική μου αν και ξέρω ποιό είναι το σωστό και τι πρέπει να κάνω...να πάω πίσω...την απόφαση ακόμα δεν την πήρα -παρόλο που είναι απόφαση ζωής γιατί και να το μετανιώσω δε θα΄χω την ευκαιρία να αλλάξω το αποτέλεσμα- γιατί παρουσιάστηκαν και αλλα προβλήματα και σκέφτηκα να το ρίξω λίγο έξω πηγαίνοντας στη θάλασσα τη μεγάλη μου αγάπη που με ηρεμεί. Την υποστήριξη των δικών μου δεν την έχω, είναι παρτάκιδες και έχουν πάντα τελείως διαφορετική άποψη οι δυό τους. Ότι χειρότερο δηλαδή για ένα παιδί που προσπαθεί να βασιστεί σ'αυτούς μιάς που ακόμα δεν τα ξέρει όλα και θέλει καθοδήγηση...είχα όμως αρκετή υποστήριξη από έναν άνθρωπο που για καθαρά δικές μου μαλακίες (και αρκετά λιγότερες δικιές του) τον βγάζω ΕΓΩ, η φταίχτρα από τη ζωή μου...''να ΄ξερες πώς πονάει ο χωρισμός και ας τον έχω ζητήσει εγώ'' είπε η φίλη μου και έσπευσα να απαντήσω σε μια πρόταση που χαρακτηρίζει και εμένα πλήρως! Πώς γίνεται θα αναρωτηθεί κάποιος, να ζητάς κάτι εσύ και να πονάς εσύ? Κι όμως γίνεται γιατί παίζει περίεργα παιχνίδια η ζωή...






Υ.Γ: sorry Ν.που χρησιμοποίησα δική σου πρόταση αλλα δε βρήκα κάτι που να εκφράζει την ψυχολογία μου τώρα.

*Με είχαν προειδοποιήσει, δεν τους πίστευα*

*Με είχαν προειδοποιήσει, δεν τους πίστευα* Άτομα που έχουν περάσει από δω που είμαι! Κι όμως, όσο ζεις μαθαίνεις...Το post αυτό αφορά 2 προβληματισμούς μου. Τον περασμένο Φλεβάρη ήρθα στην πόλη που με πέταξε το μηχανογραφικό και οφείλω να ομολογίσω ότι έκλαιγα με μαύρο δάκρυ απ'τον περασμένο Αύγουστο (έξι μήνες πρίν έρθω δηλαδή) που βγήκαν τα αποτελέσματα, όχι επειδή με χάλαγε η σχολή αλλα επειδή δεν ήθελα με τίποτα να φύγω απ'την οικογενειακή θαλπωρή, τους φίλους μου, τη ζωή μου. Όλοι (πλήν γονιών) μου 'λεγαν:κοριτσάκι μου, είσαι τρελή! Πήγαινε να δείς τί ωραία που θα περάσεις, να δείς ανεξαρτησία, ελευθερία να κάνεις ότι θές και όποτε εσύ το θές και φυσικά μου'λεγαν (κυρίως παιδιά που δεν πέρασαν, ή που πέρασαν στην πόλη τους ή που η σχολή που τους έλαχε δεν τους άρεσε καθόλου) ότι θα σκότωναν για να 'χουν τη θέση μου (παρόλο που θεωρείτε πολύ μέτρια σχολή). Εγώ όμως δεν τα υπολόγιζα όλα αυτά γιατί ήμουν χορτασμένη από εξόδους, ελευθερίες κτλ και θεωρούσα στερημένα τα παιδιά που ζούσαν για τη μέρα που θα αποχωρίζονταν το πατρικό τους για να σπουδάσουν αλλα με απώτερο σκοπό να διασκεδάσουν. Την μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα ήμουν διακοπές στο αγαπημένο μου μέρος και οι φίλοι μου το ίδιο κι όλας βράδυ άνοιξαν μπουκάλια για να γιορτάσουμε την ''επιτυχία'' μας! Εντομεταξύ, εγώ έψαχνα εναλλακτικές. Θα ξαναέδινα, θα πήγαινα σε Ι.Ε.Κ δημόσιο ή ιδιωτικό, θα πήγαινα σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο....πολλά τα σενάρια, διαφορετικές οι απόψεις και κυρίως των γονιών μου. Αλλα η τελική απόφαση θα'ταν δική μου γιατί παιζόταν το δικό μου μέλλον. Οι περισσότεροι μου είπαν να έρθω εδώ να δω τι παίζει, αν μ'αρέσει η σχολή, το περιβάλλον κτλ και αν δω τα σκούρα να πάρω τα μπογαλάκια μου και να γυρίσω στη μαμά πατρίδα. Ήρθα λοιπόν με βαριά καρδιά...την πρώτη μέρα γνώρισα τον διπλανό μου (το πιό αφασία άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου) και έτσι αφού περνούσαμε μια χαρά τα δυό μας, δεν είχαμε ανάγκη να κάνουμε περαιτέρω γνωριμίες, εγώ κυρίως έβλεπα τους άλλους συμφοιτητές μας και ξίνιζα μέχρι που μου 'πε ο διπλανός μου:κάποια στιγμή θα κάνουμε και άλλους φίλους, εσύ κορίτσια, εγώ αγόρια αλλα πάντα εμείς οι δύο θα κάνουμε παρέα γιατί τα βρίσκουμε αν και είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Έτσι και έγινε...Ξανοιχτήκαμε, βγαίναμε περνούσαμε καλά και όλα καλά! Ευθύς εξ'αρχής έλεγα: εδώ δεν ήρθα για να κάνω κολλητούς αλλα φίλους ή γνωστούς γιατί μια χαρά κολλητούς έχω ήδη. Όσο απίστευτο και αν σας φανεί, με όσους ήρθα πιο κοντά με στεναχώρησαν πολύ στην πορεία... *Με είχαν προειδοποιήσει, δεν τους πίστευα* Και σχεδόν σταματήσαμε να μιλάμε με ορισμένους, ή τσακωθήκαμε και ακόμα δεν έχω ανακαλύψει τον επακριβή λόγο αλλα δεν ασχολήθηκα και πολύ με το θέμα γιατί όπως προανάφερα, είχα κολλητούς και ήμουν μιά χαρά ευχαριστημένη απ'αυτούς. Τόσα χρόνια εξάλλου είμαστε μαζί! Τελικά από δω ήρθα πολύ κοντά με 3 κορίτσια. Με τη μία όλα μια χαρά, αλλα έρχεται σπάνια πλέον εδώ γιατί προτιμά να μένει Αθήνα με το αγόρι της... Με τις άλλες 2 είμασταν πολύ καλά ώσπου μάλωσαν μεταξύ τους....έχουν περάσει 3μήνες από τότε και δεν τα ξαναβρήκαν και ούτε πιστεύω ότι θα γίνει πλέον. Εγώ, όπως θα καταλάβατε είμαι ο διαμεσολαβητής, ότι χειρότερο δηλαδή. Ή θα είμαι με την μία ή με την άλλη. Ή θα έρθει σπίτι μου η μία ή η άλλη...Το αστείο της υπόθεσης? Έχω μείνει μόνη μου πια, οι φίλες μου δουλεύουν (εγώ προτιμώ να είμαι συνεπαίστατη στη σχολή και τα μαθήματά μου γιατί αυτός είναι ο σκοπός που είμαι εδώ) αλλα και να μη δουλεύουν ή θα κοιμούνται ή θα είναι με τους συνεργάτες τους. Ο διπλανός μου (λόγω γκόμενας και αυτός) έρχεται λίγο και στην αρχή δούλευαν εμένα που έφευγα με την πρώτη ευκαιρία...Οπότε λέω αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα, εγώ απλά θα ασχολούμαι με τη σχολή μου και τα π-σ-κ που θα πηγαίνω στον πολιτισμό, θα περνάω καλά με τους κολλητούς μου! ΑΜ ΔΕ!!! Με αφορμή το αγόρι της μίας μου κολλητής (παλιότερα καλός φίλος δικός μου ο οποίος για δικούς του λόγους δε μου μιλάει και σκεφτείτε ότι εγώ τους γνώρισα και όταν αυτός είχε πρόβλημα με την κολλητή μου, σε μένα έτρεχε για συμβουλές!!!) γίναμε μπουρδέλο (sorry για την λέξη αλλα είναι η μόνη κατάλληλη) με αποτέλεσμα οι δύο κολλητές μου να μην ανταλλάσουν ούτε γειά και εγώ να βρίσκομαι γι' άλλη μία φορά στη μέση...μόνο που στην παρούσα φάση στεναχωριέμαι πραγματικά πολύ...και σαν να μην έφτανε αυτό, όσο η Ν. τα'χει μ'αυτόν, νιώθω ότι την χάνω τελείως... Αλλα ξέρω πότε θα ξαναγυρίσει, όταν τσακωθεί η χωρίσει (ΠΑΛΙ) με το αγόρι της. Τότε όμως ίσως να μην είμαι εγώ εκεί για 'κείνη, γιατί και 'γω ανεξάρτητα με το αν έχω αγόρι, πάντα κοιτάω όσο μπορώ τουλάχιστον, να μην παραμελώ τους φίλους μου γιατί αυτοί είναι που θα μείνουν παντοτινά (αν είναι πραγματικοί) και αυτοί είναι που θα σου σταθούν σε χαρές και λύπες γιατί οι γκόμενοι-ες έρχονται και παρέρχονται. Να το θυμάστε πάντα αυτό γιατί και ο Α. ο πολύ καλός μου φίλος (δεν ξέρω αν μπορώ να τον ξαναπώ κολλητό μου γιατί αυτός -εμένα και τον άλλο μας φίλο- μας έκανε τελείως πέρα όσο τα'χε με 1κοπέλα επειδή αυτή δε μας γούσταρε!!!) αλλα εγώ τον ξαναδέχτηκα πίσω και τώρα προσπαθούμε να ανακτήσουμε τον πολύτιμο χρόνο που χάσαμε παρόλο που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τον ξαναγαπήσω όσο παλιά. Ν. και Ν. παρακαλώ ξαναβρείτε τα! Όχι για να μου κάνετε το ''χατήρι'' αλλα γιατί 11χρόνια φιλίας είναι κρίμα να πάνε στον κάδο των αχρήστων για κάτι που δεν αξίζει δεκάρα...ΈΝΑ ΗΛΙΘΙΟ ΑΓΟΡΙ!!! Μπορεί η Ν. να με μισήσει γι' αυτό που είπα αλλα αυτό πιστεύω και επειδή ξέρω ότι θα διαβάσει αυτό το post θέλω να της πω ότι την αγαπάω και ότι την έχω συμβουλέψει κατα καιρούς είναι για το καλό της αρκεί όλα αυτά να μην τα καταλάβει όταν θα΄ναι πολύ αργά..............

ΜΙΑ ΕΙΔΗΣΗ

Και μία είδηση που μου είπε σήμερα η nantia με ταρακούνησε...όχι ότι θα'πρεπε, εξάλλου πότε δεν ήθελα πραγματικά αυτό το άτομο και όπως είχε πει και εκείνο: με χρησιμοποίησες για να περάσεις την ώρα σου?
...απλά όταν περνάς καλά με κάποιον γιατί σε κάνει να γελάς και να ξεχνιέσαι, προφανώς θα'ρθετε πιο κοντά...ίσως παραπάνω απ'ότι πρέπει και μετά δημιουργούνται σειρά παρεξηγήσεων. Απορρήπτοντας ένα άτομο και γνωρίζοντας ότι σε θέλει, κρέμμεται από μία πρόσκλησή σου για ένα επιτραπέζιο ή απλά για να το πάρεις να φάτε μαζί γιατί ξέρεις ότι πάντα θα σου πει ναι και ας το έχεις ξυπνήσει κακήν κακώς, μαθαίνεις ότι το εν λόγω ''κτήμα σου'' γίνεται κτήμα κάποιας άλλης και τότε παραξενεύεσαι, θές να μάθεις τα πάντα για το σκηνικό, ίσως και να ζηλεύεις λίγο.....και όχι επειδή και καλά ξαφνικά θυμήθηκες ότι το θές αλλα επειδή ''και καλά'' έπρεπε να μείνει προσκολλημένο σε σένα... Χαζά που είμαστε τα κορίτσια ορισμένες φορές! Η πλάκα είναι ότι συζητούσα τις προάλλες με μια φίλη και μου λεγε ότι την πρήζουν (βλέπε άντρες) και της έλεγα:γιατί δεν τους κόβεις το βήχα αφού δεν ψήνεσαι? η απάντησή της:γιατί μ'αρέσει να είμαι επιθυμητή, να νιώθω ότι μετράω...λές χαζομάρες της είπα, αυτά το στάδιο όλοι το περάσαμε πάνω-κάτω αλλα όταν πηγαίναμε σχολείο! Και ξαφνικά ένιωσα σα να γύρισε ο χρόνος πίσω για μένα...τώρα χρειάζεται κάποιος να μου πεί τα ίδια αλλα όπως η φίλη μου δεν έδωσε και πολύ βάση τότε, προφανώς δε θα δώσω ούτε εγώ......

ΚΑΤΑΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Σήμερα έπεσα θύμα...ληστείας να πώ, βλακείας να πώ...δεν ξέρω, θα κρίνεται εσείς. Ας τα πάρουμε απ'την αρχή λοιπόν. Ξεκίνησα με την αυγούλα να κάνω το ταξίδι για την πόλη που σπουδάζω. Ηρωίδα βλέπεται καθώς αλλάζω 3 συγκοινωνίες σέρνοντας και 1 τρόλλευ πάντα παφουσκωμένο..Ήμουν στον ηλεκτρικό σταθμό σέρνοντας τις αποσκευές μου και πήγα να βγάλω λεφτά για τα εισητήρια. Μπαίνω στο τρένο, κάθομαι, πάω να βάλω τα ρέστα στο πορτοφόλι και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω ότι το μπροστινό τσεπάκι της τσάντας μου είχε σκιστεί!!!!Δεν είναι δυνατόν, πως, που, γιατί? Καλά λέω, μικρό το κακό, θα βάλω τα πράγματα στη μεγάλη θήκη. Αλλα τι να δω και εκεί??? Ένα μεγαλύτερο σκίσιμο ίδιας μορφής.... Δε μπορείτε να φανταστείται τη στεναχώρια και την απορία μου. Να πω ότι είχα παραγεμίσει την τσάντα μου, κάθε άλλο σήμερα. Πάνω από 1 κιλό το πολύ δε ζύγιζε....Εντομεταξύ, όσο περίμενα στην ουρά για να αγοράσω τα εισητήρια τρένου,2-3 τσιγγανάκια με περιτριγύριζαν και σκεφτόμουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα μου ζητήσουν λεφτά αλλα ήταν τόσος ο κόσμος που λέω πήγαν αλλού. Σύμφωνα με τη γνώμη όσων είδαν την κατεστραμμένη πλέον τσάντα, είπαν ότι είναι ή από ξυράφι ή πολύ κοφτερό μαχαίρι..Οι κατηγορίες οδηγούν ότι η τσάντα δεν σκίστηκε αλλα την έσκισαν και ενώ στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, κοίταξα μία στα γρήγορα αν όλα ήταν ο.κ και λέω ευτυχώς δεν είχα απώλειες πορτοφολιού, κλειδιών, ταυτότητας, πάσου...Ώσπου μπαίνω στο ΚΤΕΛ και ξανακοιτάζοντας πιο προσεκτικά, διαπίστωσα ότι το παλιό μου κινητό έλειπε......!!! Ε, ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ λέω..Αλλα τι τα θές, το κακό είχε γίνει. Σ όποιον το διηγήθηκα μου πε τι θα'πρεπε να κάνω(και κυρίως οι δικοί μου) Μαμά: Εγώ τα πράγματά μου τα βάζω στις τσέπες του τζιν μπροστά, ήταν γιατί δεν έπρεπε να φύγεις σήμερα. Εγώ: Μαμά, δε χωράνε τα πραγματά μου εκεί και σε ταξίδια φοράω φόρμες και είχα μάθημα,έπρεπε να φύγω! Μπαμπάς: Έπρεπε να 'χες περισσότερο το νου σου, να βάζεις μπροστά την τσάντα σου κλπ κλπ. Εγώ: Πώς να'χω το νού μου κουβαλώντας τόσα πράγματα και γύρω μου κόσμος να σπρώχνει κτλ? Μπαμπά, η τσάντα είναι πλάτης, πως θα την έβαζα μπροστά??? Το αγόρι μου: Έπρεπε να ήμουν εκεί, συγνώμη εγώ φταίω, από δώ και έπειτα θα σου δίνω λεφτά(!) να πηγαίνεις με ταξί στα ΚΤΕΛ... Εγώ: Τι λές αγάπη μού?Η κακιά στιγμή ήταν δεν έφταιγε κανείς! Καθυσηχαστικές λύσεις: Μαμά: σιγά την τσάντα που την πήρες και 80 ευρώ, θα την πάω στον τσαγκάρη να δεί τι μπορεί να κάνει. Μπαμπάς: προς γνώσην και συμόρφωσην. Όταν έρθεις στον πολιτισμό θα σου δώσω λεφτά να την ξαναπάρεις. Αγόρι: θα σου πάρω Louis Vuitton ή Burberry αρκεί να μην στεναχωριέσαι. Ηθικό δίδαγμα, προσέχεται τα τσιγγανάκια γενικότερα(την έχω ξαναπατήσει) αλλα ειδικότερα στον ηλεκτρικό του Πειραιά και ας είναι 9:30 το πρωί, να κουβαλάτε και έναν bodyguard γιατι ζούγκλα γίναμε και η σωματική μας ασφάλεια ανύπαρκτη και τέλος, τα πράγματα στις τσέπες!!!Α, και το τζιν πολύ στενό παρακαλώ...Τώρα κάνω πλακίτσα αλλα υπερκαλύπτω τον καημό μου έτσι.....