*Με είχαν προειδοποιήσει, δεν τους πίστευα*

*Με είχαν προειδοποιήσει, δεν τους πίστευα* Άτομα που έχουν περάσει από δω που είμαι! Κι όμως, όσο ζεις μαθαίνεις...Το post αυτό αφορά 2 προβληματισμούς μου. Τον περασμένο Φλεβάρη ήρθα στην πόλη που με πέταξε το μηχανογραφικό και οφείλω να ομολογίσω ότι έκλαιγα με μαύρο δάκρυ απ'τον περασμένο Αύγουστο (έξι μήνες πρίν έρθω δηλαδή) που βγήκαν τα αποτελέσματα, όχι επειδή με χάλαγε η σχολή αλλα επειδή δεν ήθελα με τίποτα να φύγω απ'την οικογενειακή θαλπωρή, τους φίλους μου, τη ζωή μου. Όλοι (πλήν γονιών) μου 'λεγαν:κοριτσάκι μου, είσαι τρελή! Πήγαινε να δείς τί ωραία που θα περάσεις, να δείς ανεξαρτησία, ελευθερία να κάνεις ότι θές και όποτε εσύ το θές και φυσικά μου'λεγαν (κυρίως παιδιά που δεν πέρασαν, ή που πέρασαν στην πόλη τους ή που η σχολή που τους έλαχε δεν τους άρεσε καθόλου) ότι θα σκότωναν για να 'χουν τη θέση μου (παρόλο που θεωρείτε πολύ μέτρια σχολή). Εγώ όμως δεν τα υπολόγιζα όλα αυτά γιατί ήμουν χορτασμένη από εξόδους, ελευθερίες κτλ και θεωρούσα στερημένα τα παιδιά που ζούσαν για τη μέρα που θα αποχωρίζονταν το πατρικό τους για να σπουδάσουν αλλα με απώτερο σκοπό να διασκεδάσουν. Την μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα ήμουν διακοπές στο αγαπημένο μου μέρος και οι φίλοι μου το ίδιο κι όλας βράδυ άνοιξαν μπουκάλια για να γιορτάσουμε την ''επιτυχία'' μας! Εντομεταξύ, εγώ έψαχνα εναλλακτικές. Θα ξαναέδινα, θα πήγαινα σε Ι.Ε.Κ δημόσιο ή ιδιωτικό, θα πήγαινα σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο....πολλά τα σενάρια, διαφορετικές οι απόψεις και κυρίως των γονιών μου. Αλλα η τελική απόφαση θα'ταν δική μου γιατί παιζόταν το δικό μου μέλλον. Οι περισσότεροι μου είπαν να έρθω εδώ να δω τι παίζει, αν μ'αρέσει η σχολή, το περιβάλλον κτλ και αν δω τα σκούρα να πάρω τα μπογαλάκια μου και να γυρίσω στη μαμά πατρίδα. Ήρθα λοιπόν με βαριά καρδιά...την πρώτη μέρα γνώρισα τον διπλανό μου (το πιό αφασία άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου) και έτσι αφού περνούσαμε μια χαρά τα δυό μας, δεν είχαμε ανάγκη να κάνουμε περαιτέρω γνωριμίες, εγώ κυρίως έβλεπα τους άλλους συμφοιτητές μας και ξίνιζα μέχρι που μου 'πε ο διπλανός μου:κάποια στιγμή θα κάνουμε και άλλους φίλους, εσύ κορίτσια, εγώ αγόρια αλλα πάντα εμείς οι δύο θα κάνουμε παρέα γιατί τα βρίσκουμε αν και είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Έτσι και έγινε...Ξανοιχτήκαμε, βγαίναμε περνούσαμε καλά και όλα καλά! Ευθύς εξ'αρχής έλεγα: εδώ δεν ήρθα για να κάνω κολλητούς αλλα φίλους ή γνωστούς γιατί μια χαρά κολλητούς έχω ήδη. Όσο απίστευτο και αν σας φανεί, με όσους ήρθα πιο κοντά με στεναχώρησαν πολύ στην πορεία... *Με είχαν προειδοποιήσει, δεν τους πίστευα* Και σχεδόν σταματήσαμε να μιλάμε με ορισμένους, ή τσακωθήκαμε και ακόμα δεν έχω ανακαλύψει τον επακριβή λόγο αλλα δεν ασχολήθηκα και πολύ με το θέμα γιατί όπως προανάφερα, είχα κολλητούς και ήμουν μιά χαρά ευχαριστημένη απ'αυτούς. Τόσα χρόνια εξάλλου είμαστε μαζί! Τελικά από δω ήρθα πολύ κοντά με 3 κορίτσια. Με τη μία όλα μια χαρά, αλλα έρχεται σπάνια πλέον εδώ γιατί προτιμά να μένει Αθήνα με το αγόρι της... Με τις άλλες 2 είμασταν πολύ καλά ώσπου μάλωσαν μεταξύ τους....έχουν περάσει 3μήνες από τότε και δεν τα ξαναβρήκαν και ούτε πιστεύω ότι θα γίνει πλέον. Εγώ, όπως θα καταλάβατε είμαι ο διαμεσολαβητής, ότι χειρότερο δηλαδή. Ή θα είμαι με την μία ή με την άλλη. Ή θα έρθει σπίτι μου η μία ή η άλλη...Το αστείο της υπόθεσης? Έχω μείνει μόνη μου πια, οι φίλες μου δουλεύουν (εγώ προτιμώ να είμαι συνεπαίστατη στη σχολή και τα μαθήματά μου γιατί αυτός είναι ο σκοπός που είμαι εδώ) αλλα και να μη δουλεύουν ή θα κοιμούνται ή θα είναι με τους συνεργάτες τους. Ο διπλανός μου (λόγω γκόμενας και αυτός) έρχεται λίγο και στην αρχή δούλευαν εμένα που έφευγα με την πρώτη ευκαιρία...Οπότε λέω αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα, εγώ απλά θα ασχολούμαι με τη σχολή μου και τα π-σ-κ που θα πηγαίνω στον πολιτισμό, θα περνάω καλά με τους κολλητούς μου! ΑΜ ΔΕ!!! Με αφορμή το αγόρι της μίας μου κολλητής (παλιότερα καλός φίλος δικός μου ο οποίος για δικούς του λόγους δε μου μιλάει και σκεφτείτε ότι εγώ τους γνώρισα και όταν αυτός είχε πρόβλημα με την κολλητή μου, σε μένα έτρεχε για συμβουλές!!!) γίναμε μπουρδέλο (sorry για την λέξη αλλα είναι η μόνη κατάλληλη) με αποτέλεσμα οι δύο κολλητές μου να μην ανταλλάσουν ούτε γειά και εγώ να βρίσκομαι γι' άλλη μία φορά στη μέση...μόνο που στην παρούσα φάση στεναχωριέμαι πραγματικά πολύ...και σαν να μην έφτανε αυτό, όσο η Ν. τα'χει μ'αυτόν, νιώθω ότι την χάνω τελείως... Αλλα ξέρω πότε θα ξαναγυρίσει, όταν τσακωθεί η χωρίσει (ΠΑΛΙ) με το αγόρι της. Τότε όμως ίσως να μην είμαι εγώ εκεί για 'κείνη, γιατί και 'γω ανεξάρτητα με το αν έχω αγόρι, πάντα κοιτάω όσο μπορώ τουλάχιστον, να μην παραμελώ τους φίλους μου γιατί αυτοί είναι που θα μείνουν παντοτινά (αν είναι πραγματικοί) και αυτοί είναι που θα σου σταθούν σε χαρές και λύπες γιατί οι γκόμενοι-ες έρχονται και παρέρχονται. Να το θυμάστε πάντα αυτό γιατί και ο Α. ο πολύ καλός μου φίλος (δεν ξέρω αν μπορώ να τον ξαναπώ κολλητό μου γιατί αυτός -εμένα και τον άλλο μας φίλο- μας έκανε τελείως πέρα όσο τα'χε με 1κοπέλα επειδή αυτή δε μας γούσταρε!!!) αλλα εγώ τον ξαναδέχτηκα πίσω και τώρα προσπαθούμε να ανακτήσουμε τον πολύτιμο χρόνο που χάσαμε παρόλο που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τον ξαναγαπήσω όσο παλιά. Ν. και Ν. παρακαλώ ξαναβρείτε τα! Όχι για να μου κάνετε το ''χατήρι'' αλλα γιατί 11χρόνια φιλίας είναι κρίμα να πάνε στον κάδο των αχρήστων για κάτι που δεν αξίζει δεκάρα...ΈΝΑ ΗΛΙΘΙΟ ΑΓΟΡΙ!!! Μπορεί η Ν. να με μισήσει γι' αυτό που είπα αλλα αυτό πιστεύω και επειδή ξέρω ότι θα διαβάσει αυτό το post θέλω να της πω ότι την αγαπάω και ότι την έχω συμβουλέψει κατα καιρούς είναι για το καλό της αρκεί όλα αυτά να μην τα καταλάβει όταν θα΄ναι πολύ αργά..............