Monday, January 28, 2008

να ρθείς ξανά, να φύγει αυτό που με πονά

Άλλο ένα βράδυ που μου' ρθαν πολλά στο μυαλό, που δε μπορώ να συγκεντρωθώ να διαβάσω κοιτώντας τις σελίδες του βιβλίου λές και είναι κενές- όπως το κενό που νιώθω. Βρέχει και φυσάει πολύ. Αυτό με μελαγχολεί ακόμα πιο πολύ. Δε μπορώ να συγκρατήσω αυτές τις μύξες που μου 'χουν γεμίσει εδώ και ώρα τα μάτια και δε βλέπω καλά τα γράμματα στο πληκτρολόγιο γαμώτο. Πρέπει να μάθω τυφλό σύστημα... Μου καίει και η σκατόκρεμα για τα σπυριά, τα μάτια και ούτε να κλάψω δε μπορώ. ΄Ανοιξα το pc γρήγορα γιατί κάπου ήθελα να πώ αυτά που νιώθω, χωρίς να πάρω απάντηση γιατί απλά δεν υπάρχει ή μάλλον βαρέθηκα να συζητάω τα ίδια πράγματα και να νιώθω ανίκανη στο να κάνω κάτι..Τώρα ούτε και να γράψω δε μπορώ. Απλά κοιτάζω την οθόνη σαν ηλίθια. Έπεσε το μάτι μου πρίν σε ένα έργο που βαλε ο alpha και αν και το'χα ξαναδεί, είπα να παρακολουθήσω όσο είχε απομείνει από το τέλος. Ούτε τον τίτλο δε ξέρω. Ήταν για μιά μητέρα που έκανε πολλά λάθη όσον αφορά το μεγάλωμα της κόρης της και αυτή με τη σειρά της καθώς μεγάλωνε τα καταλάβαινε ακόμα περισσότερο και απομακρυνόταν από τη μητέρα της, καταστρέφοντας όμως τον εαυτό της. Στο τέλος η μητέρας της την άφησε ελεύθερη και η μικρή συγκινήθηκε μ'αυτή της την επιλογή γιατί ουσιαστικά η μητέρα σάπισε στη φυλακή και η κόρη δε κατέθεσε υπέρ της...Δε ξαναβρέθηκαν ποτέ. Η μικρή σκεφτόταν που και που τη μητέρα της και στεναχωριόταν αλλά δε πήγε πότε ξανά να τη δει στη φυλακή. Η μικρή πήγε με τον παιδικό της έρωτα σ'άλλη χώρα όπως σχεδίαζαν από παλιά και βρήκε τον εαυτό της που όδευε στη διαφθορά....Ασυναίσθητα κατάλαβα πόσο μοιάζουμε. Μόνο που δεν υπάρχει πια ο παιδικός έρωτας να με καθησυχάσει ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί έχω ΑΥΤΟΝ δίπλα μου, ο οποίος για χάρη μου μπορεί να τα βάλει ακόμα και μ΄αυτούς που με έκαναν, που με την πρώτη ευκαιρία θα με πάρει να ζήσουμε μαζί για να μη στεναχωριέμαι παρά το νεαρό της ηλικίας μας, που θα μου βρεί λύσεις και που πάντα μου βρήσκει όταν εγώ είμαι πελαγομένη, που θα χωθώ στην αγκαλιά του και με ένα χάδι του θα νιώσω προστατευμένη κι ας είναι κι αυτό ένα παιδί... Ένα παιδί είναι, ούτε 20 ακόμα αλλά έχει πάρει τη ζωή στα χέρια του από χρόνια ενώ εγώ όχι και αυτό ήταν κάτι που φρόντιζε να μου τονίζει συχνά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καθώς επίσης ότι είμαστε από διαφορετικούς κόσμους. Διαφορετικούς κόσμους? Τι είναι αυτό? Μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος? Εγώ ξέρω ότι η αγάπη έχει ένα δικό της κόσμο και εκεί δεν υπάρχει ούτε κοινωνική διαστρωμάτωση ούτε άλλες παρόμοιες βλακείες. Θέλω να ξυπνήσω στην αγκαλία αυτού του παιδιού και να μου πει ότι απλά έβλεπα ένα κακό όνειρο το οποίο όμως κράτησε λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο, ότι όλα είναι όπως πρίν 2,5 χρόνια τίποτα δεν άλλαξε, ο κόσμος μου δε γκρεμίστηκε.....Όμως ξύπνησα, ίσως προσγειώθηκα λίγο αργά στον πραγματικό κόσμο και τώρα προσπαθώ να προσαρμοστώ στα καινούργια δεδομένα. Όμως δε μπορώ μόνη μου. Προσπαθώ αλλά νιώθω ότι όλες μου οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό. Μάλλον στο κενό που νιώθω και συ δεν είσαι εδώ να με σφίξεις στην αγκαλιά σου και να μου πείς ότι όλα θα πάνε καλά όπως συνήθιζες να κάνεις.
να ρθείς ξανά, να φύγει αυτό που με πονά

1 comment:

Anonymous said...

White Oleander η ταινία...